Rok 2010 przyniósł różnorakie działania w obszarze globalnej polityki klimatycznej – obok poważnych komplikacji pojawiały się również małe zwycięstwa. W Stanach Zjednoczonych zarzucono długo oczekiwane plany przyjęcia federalnego ustawodawstwa dotyczącego klimatu. W Chinach i Indiach narodowe prawodawstwa klimatyczne posunęły się nieco naprzód, ale ekspansja długoterminowej infrastruktury opartej na paliwach kopalnych postępuje intensywnie. Międzynarodowi negocjatorzy musieli pozbierać pozostałości po załamaniu się negocjacji UNFCCC w Kopenhadze w 2009 (COP 15). Choć wyniki Konferencji UNFCCC w Cancun (COP 16) w grudniu 2010 spotkały się z pozytywnymi reakcjami, pozostaje pytanie, czy Cancun można nazwać sukcesem – czy też jest to raczej głównie symbol trwałej sytuacji patowej międzynarodowej polityki klimatycznej, próbującej przeciwdziałać niebezpiecznej ludzkiej ingerencji w system klimatyczny.
Ostateczna ocena Konferencji w Cancun, jak się wydaje, zależy od perspektywy konkretnego kraju czy regionu. Niniejsza analiza umieszcza wyniki COP 16 w krajobrazie różnorodnych regionalnych procesów rozwoju polityk klimatycznych podczas roku 2010, przedstawia różne oczekiwania narodowe wobec Konferencji, wyjaśnia pozycje negocjacyjne i przedstawia zróżnicowanie odbioru COP 16 wśród kluczowych krajów i regionów. Opracowanie kończy prognoza dotycząca wyzwań, przed jakimi znajduje się proces międzynarodowej polityki klimatycznej na drodze ku COP 17 w Durbanie w RPA, i sugeruje przemyślenie aktualnych procedur negocjacyjnych w celu zapewnienia ambitniejszych polityk klimatycznych w nadchodzących latach.
Tekst analizy w języku angielskim w formacie pdf (23 str., 119 KB)