Znak protestu COP 19 ciągle bije kolejne niechlubne rekordy. Po tym, jak Polsce przyznano dwukrotnie w czasie jednego szczytu tytuł "Skamieliny dnia", doszło do bezprecedensowego protestu ruchów społecznych, związków zawodowych, pozarządowych organizacji ekologicznych, rozwojowych i młodzieżowych obserwujących negocjacje.
Delegaci poszli w las Polityka klimatyczna jest obecnie zdominowana przez problemy polityki energetycznej, z którą wiąże się najbardziej rozpoznawalny aspekt rozmów szczytowych – redukcja emisji CO2. Jednak polityka leśna może być równie istotnym narzędziem łagodzenia naszego wpływu na klimat i dostosowywania się do zachodzących w nim zmian. Realizowany przez ONZ program REDD od 2008 roku wspiera kraje rozwijające się w badaniu obszarów leśnych, ocenie ich stanu oraz roli, jaką w związku z tym pełnią w cyklach węglowych i redukcji emisji. Proponuje państwom racjonalizację gospodarki, co jest szczególnie ważne tam, gdzie polega ona na bezmyślnej wycince lasów.
Nie możemy się bez końca rozwijać Gdy mówi się o zmianach klimatu, często wskazuje się na „cywilizację techniczną” jako winnego. Ja jednak upieram się, że głównym powodem jest kapitalizm: jego idea ciągłego wzrostu PKB, którą realizuje większość krajów na świecie. Tymczasem Ziemia jest zamkniętym systemem, zasoby są ograniczone, nie możemy się w nieskończoność rozwijać. Kapitalizm prowadzi nas do ekologicznej katastrofy.
Zielone Wiadomości na Szczyt Klimatyczny Specjalne wydanie "Zielonych wiadomości" na Szczyt Klimatyczny poświęcone jest polskiej i unijnej polityce klimatycznej, które poddano zielonej i feministycznej krytycznej analizie. Przeczytają Państwo o wpływie pakietu klimatycznego na sytuację kobiet, o mechanizmach tworzenia ustawy o OZE czy o konieczności działania klimatycznej komisji trójstronnej. Ponadto dowiedzą się Państwo m.in. ekonomii cyrkularnej, kulisach paliwowego lobby i prywatyzowaniu przyrody. Zapraszamy do lektury wydania dostępnego także po angielsku.
Związkowcy, ekolodzy i zielony biznes muszą siąść do jednego stołu Ruchy ekologiczne, związki zawodowe oraz zielony biznes mają dziś wspólny interes w tym, aby zmusić rząd do prowadzenia bardziej odpowiedzialnej polityki. Być może już pora, abyśmy zasiedli przy jednym stole i spróbowali wspólnie wypracować scenariusz transformacji, która będzie zrównoważona ekologicznie, opłacalna ekonomicznie i społecznie sprawiedliwa.
Spisek naukowców nie istnieje ak szybkie zmiany temperatury bardzo mocno wpływają na całą biosferę – na rośliny i zwierzęta, które nie mają czasu, by się przystosować lub przenieść, szczególnie, gdy na drodze mają bariery, jak góry czy morza. Ale zmiany klimatu to nie tylko zmiany temperatur, lecz także opadów. Coraz więcej pożarów trawi lasy na południu Europy. Natomiast w północnej części Europy mamy coraz więcej powodzi.
Po co związkowcom ten egzotyczny sojusz? Słabość regulacji chroniących klimat działa na rzecz najbogatszych. W rankingu „Financial Times” wyliczającym korporacje przynoszące największy dochód na świecie siedem z pierwszych dziesięciu miejsc zajmują firmy wydobywające ropę i gaz. Dwie kolejne produkują samochody, które na tej ropie jeżdżą.
Polska polityka klimatyczna, czyli komedia pomyłek Polska polityka klimatyczna składa się z serii nieporozumień, błędów, wpadek, złych decyzji – raz bardziej zabawnych, innym razem mniej. Zacznijmy od tych poważnych, bo dzięki nim łatwiej też zrozumieć te drobniejsze i pozornie bezsensowne.
Czarny Szczyt Klimatyczny Po co właściwie polskiemu rządowi organizacja tegorocznego szczytu klimatycznego ONZ, który w poniedziałek 11 listopada rozpoczął się w Warszawie? Z deklaracji i działań polskich władz wynika, że ostatnią rzeczą, na jakiej im zależy, jest zgodne z oczekiwaniami międzynarodowej opinii publicznej pełnienie roli bezstronnego gospodarza szczytu, który stara się znaleźć kompromis między stanowiskami stron, aby przygotować podstawy pod nowe globalne porozumienie w sprawie zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych.
Efekt konferencji Zacznijmy od odrobiny historii, bo to w niej znajdziemy wzorzec dla tego, jak do dziś prowadzona jest polityka klimatyczna. Już w latach 80. społeczność międzynarodowa wiedziała wystarczająco dużo, by chcieć zająć się zmianą klimatu. Szczególne zasługi miał na tym polu James Hansen, amerykański fizyk i klimatolog, przez wiele lat dyrektor NASA Goddard Institute for Space Studies. Ale oczywiście nie on jeden: ekolodzy, naukowcy, politycy rozumieli, że zmiana klimatu wywołana przez człowieka jest problemem, którym należy się zająć. Nie wiedzieli tylko jak.
