zrównoważone rolnictwo

Towary przewozi się z miejsca na miejsce, co może być opłacalne ekonomicznie lub handlowo, ale na pewno nie jest opłacalne ani środowiskowo, ani społecznie. Dlatego tak ważna jest strategia „Od pola do stołu”.

Drożej niż w supermarkecie, ale taniej niż w ekosklepie. Warzywa, nabiał, pieczywo, przetwory, a nawet kosmetyki. Sprzedający wpisują, co aktualnie mają na stanie – a kupujący składają zamówienie. Raz w tygodniu dostawcy przyjeżdżają do miasta i przywożą produkty. Członkowie i członkinie kooperatyw spożywczych z Warszawy, Poznania i Częstochowy tłumaczą, czemu wolą takie zakupy.

Podczas 4-dniowej agroekologicznej przygody będziemy zgłębiać wymiary agroekologii, współtworzyć i dzielić się wiedzą, pracować na gospodarstwie oraz regenerować się w przyrodzie. Przyjrzymy się pojęciom agroekologii i suwerenności żywnościowej. Poruszymy najważniejsze wyzwania związane z obecną polityką rolną, a także temat krótkich łańcuchów dostaw i społeczności żywnościowych.

Rolnictwo (pod)miejskie daje możliwość wytwarzania żywności w największej bliskości konsumentów i konsumentek. Ogrody, farmy i gospodarstwa sprzedające swoje produkty bezpośrednio na targowiskach, w kooperatywach czy w systemie Rolnictwa Wspieranego Społecznie współtworzą alternatywne łańcuchy dostaw w miastach. Możemy postrzegać je jako jedno z wielu narzędzi potrzebnych do transformacji żywnościowej. Potencjał miejskiego rolnictwa leży także w ochronie i tworzeniu nowych, różnorodnych biologicznie terenów zielonych zdolnych do dostarczania ważnych usług ekosystemowych.

Rolnictwo dotyczy wszystkich obywateli i obywatelek jako sektor, który zapewnia nam dostęp do żywności, a także w znacznym stopniu wpływa na środowisko i klimat. Niezwykle istotna jest edukacja na temat zależności rolnictwa od zasobów naturalnych oraz szeroka debata o tym, jak powinna wyglądać sprawiedliwa transformacja systemu żywnościowego. Dziennikarze i dziennikarki mogą przyczynić się do upowszechnienia tej wiedzy i zachęcać do dyskusji o koniecznych zmianach w produkcji i konsumpcji żywności. W jaki sposób powinniśmy zatem pisać o rolnictwie?

Rolnictwo węglowe to nowa moda. Propozycja ram certyfikacji usuwania dwutlenku węgla (Certification Framework on Carbon Removals) została przedstawiona przez Komisję w listopadzie, a prezydencja szwedzka i rząd francuski silnie nalegają na to, by została ona szybko wdrożona. Ale czy ogólnoeuropejski program w zakresie rolnictwa węglowego można pogodzić ze wspólną polityką rolną? Niniejszy artykuł zawiera analizę podobieństw i różnic między obiema koncepcjami.

Dla członków i członkiń kooperatyw główną motywacją jest chęć stworzenia alternatywnego łańcucha żywnościowego – remedium na wady i zagrożenia płynące z obecnego systemu żywnościowego. Niektórzy traktują kooperatywy jako laboratoria zmiany społecznej, a więc miejsca powstania rozwiązań i praktyki, które mogą zostać przeniesione na grunt powszechny. Szczegóły tego, jak owa alternatywa ma się manifestować, różnią się w zależności od kontekstu kulturowego i społecznego. Jednak wszystkie kooperatywy mają wspólny mianownik, na który składają się lokalność, zakorzenienie, wysokiej jakości żywność, ograniczenie liczby pośredników i zaufanie.

Nie ma innej drogi niż rolnictwo przyjazne klimatowi, ale jest to trudne, bo system wspiera uprawę i hodowlę przemysłową. To jest wyzwanie wiążące się z dużym wkładem, ale bardzo dużo się też z tego czerpie - rozmowa z Wiolettą Olejarczyk, rolniczką ze wsi Michałów pod Częstochową, inicjatorką Jurajskiej Kooperatywy Spożywczej

Cały program szkół rolniczych powinien być przeorganizowany pod kątem tego, co się dzieje z naszą ziemią i z klimatem. Uczulam ludzi, żeby obserwowali ziemię i zobaczyli, co się dzieje. Rolnicy to widzą, tylko nie wiedzą, co z tym zrobić - rozmowa z Edytą Jaroszewską-Nowak, rolniczką z województwa zachodniopomorskiego, doradczynią rolnośrodowiskową i współzałożycielką Oddziału Zachodniopomorskiego „Ekoland”.