Społeczeństwo & Partycypacja

Inspirator „Kobiety dla klimatu w Polsce” powstał jako przestrzeń, w której kobiety mogą się dzielić swoim doświadczeniem, wspierać i motywować wzajemnie do działania na rzecz ochrony klimatu.

Dziś, kiedy stan pandemii sparaliżował ruch turystyczny, zamknął część granic, uziemił wiele samolotów, zaczęliśmy nagle odczuwać niepokój i jednoczesną tęsknotę za podróżami, za swobodnym przemieszczaniem się z kraju do kraju, z kontynentu na kontynent. Czy nie świadczy to tym, że jesteśmy, także współcześnie, nomadami?

To, jaką mamy tożsamość wynika zarówno z naszej biologii, genów, jak i pochodzenia, czy wychowania. Zależy więc ona od tego, w jaki sposób jesteśmy kształtowani przez nasze ciało i nasze otoczenie. Na niektóre nasze cechy mamy jednak wpływ. Podejmujemy decyzje, uczymy się, zmieniamy się, a w raz z nami  nasze preferencje, zainteresowania, charakter.

Poznawanie świata czyni nas odporniejszymi na medialne zniekształcenia. Podróżując, zdobywamy wiedzę, widzimy jak wygląda życie w innych zakątkach naszego globu uczymy się historii i kultury innych narodów, poznajemy różnorodność środowisk. Spotykamy innych od nas ludzi, poznajemy ich historie,  ich spojrzenie na świat, ich codzienne życie.

Mamy więcej możliwości porozumienia niż nieporozumienia. Dlaczego zatem czasami wydaje nam się, że różnice między nami są nie do pokonania? Jakbyśmy pochodzili z różnych planet. A przecież pochodzimy tylko z dwóch różnych miast, krajów czy kontynentów, czyli bynajmniej nie z tak bardzo daleka. Czy porozumienie jest możliwe tylko z kimś, kto jest taki sam jak ja albo bardzo do mnie podobny?

Obraz jak kadr z filmu: na wielkiej przestrzeni błękitu mała kropka. Prawie niewidoczna. Musimy bardzo wytężyć wzrok, by zacząć rozróżniać kształty. To mały ponton na środku morza. A w nim ludzie. Nic o nich nie wiemy. Natychmiast w mediach pojawiają się newsy: migranci z Afryki, uchodźcy z Syrii, atakują Europę, nielegalni, terroryści… No tak. Albo w mediach cisza. Kim są Ci ludzie?

Migracja jest taką formą mobilności przestrzennej, w następstwie której przemieszczająca się osoba zyskuje nową oś, wokół której oscyluje to, co  potocznie nazywamy życiem. Można więc powiedzieć, że żyjemy wtedy, gdy ruch przemienia się we względną stabilizację. Choć oczywiście nigdy nie „zastygamy” zupełnie.

Zbyt często myślimy współcześnie o tożsamości, kulturze, czy tradycji jak o cennych przedmiotach, które możemy utracić. Wyobrażamy sobie, że jedynym sposobem na ich zachowanie jest zamknięcie wszystkich trzech w pilnie strzeżonym pudełku patriotyzmu, które ma ochronić je przed zmianą. Boimy się, że pod wpływem obecności nowych sąsiadów cenne przedmioty stracą swoje kolory i kształty.

Przenieśmy się w myślach do państwa zamieszkanego i rządzonego przez Gorącą Kawę. Wyobraźmy sobie też, że któregoś dnia, uciekający przed wojną, katastrofą naturalną lub bezrobociem Cukier dociera po trudach podróży do terytorium kawowego państwa i prosi o schronienie. Stając się częścią kawowego społeczeństwa, Cukier musi dokonać wyboru pomiędzy integracją i asymilacją.

Pogląd, który można wyrazić słowami „jestem lepszą istotą od ciebie, bo mam lepsze pochodzenie, lepiej się urodziłem” leży u podstawy rasizmu. Zgodnie z tym przekonaniem szacunek należy się tylko istocie „lepszej”, jest więc jednostronny. Pod tym względem rasizm jest czystym lenistwem umysłowym.