Bioróżnorodność

Rolnictwo wspierane społecznie działa odwrotnie niż sklep. Tutaj odbiorcy płacą rolnikowi za to, że wyhoduje dla nich towar. Wszyscy dzielą się ryzykiem. Jeśli plony – mimo starań rolnika – nie wzejdą, kupujący dzielą z rolnikiem straty. Ale jeśli wzejdą obficie, kupujący dzielą z rolnikiem także nadmiar.

Rozmowa z Marią Firynowicz i Marzeną Waligórą, mieszkankami wsi Tarnowa w województwie wielkopolskim i założycielkami stowarzyszenia Tarnowska Rospuda.

Powszechnie wiadomo, że od wybuchu rosyjskiej wojny napastniczej wytoczonej Ukrainie spółki energetyczne osiągają ogromne zyski. W ostatnich miesiącach pojawiło się jednak również dużo dowodów na to, że korzyści z kryzysu czerpie także sektor rolno-spożywczy, ponieważ w wielu krajach ceny żywności nadal gwałtownie rosną. Ich wysoki poziom przyczynia się bezpośrednio do wzrostu ubóstwa i braku bezpieczeństwa żywnościowego.

Podczas 4-dniowej agroekologicznej przygody będziemy zgłębiać wymiary agroekologii, współtworzyć i dzielić się wiedzą, pracować na gospodarstwie oraz regenerować się w przyrodzie. Przyjrzymy się pojęciom agroekologii i suwerenności żywnościowej. Poruszymy najważniejsze wyzwania związane z obecną polityką rolną, a także temat krótkich łańcuchów dostaw i społeczności żywnościowych.

Rolnictwo (pod)miejskie daje możliwość wytwarzania żywności w największej bliskości konsumentów i konsumentek. Ogrody, farmy i gospodarstwa sprzedające swoje produkty bezpośrednio na targowiskach, w kooperatywach czy w systemie Rolnictwa Wspieranego Społecznie współtworzą alternatywne łańcuchy dostaw w miastach. Możemy postrzegać je jako jedno z wielu narzędzi potrzebnych do transformacji żywnościowej. Potencjał miejskiego rolnictwa leży także w ochronie i tworzeniu nowych, różnorodnych biologicznie terenów zielonych zdolnych do dostarczania ważnych usług ekosystemowych.

Rolnictwo dotyczy wszystkich obywateli i obywatelek jako sektor, który zapewnia nam dostęp do żywności, a także w znacznym stopniu wpływa na środowisko i klimat. Niezwykle istotna jest edukacja na temat zależności rolnictwa od zasobów naturalnych oraz szeroka debata o tym, jak powinna wyglądać sprawiedliwa transformacja systemu żywnościowego. Dziennikarze i dziennikarki mogą przyczynić się do upowszechnienia tej wiedzy i zachęcać do dyskusji o koniecznych zmianach w produkcji i konsumpcji żywności. W jaki sposób powinniśmy zatem pisać o rolnictwie?

Rolnictwo węglowe to nowa moda. Propozycja ram certyfikacji usuwania dwutlenku węgla (Certification Framework on Carbon Removals) została przedstawiona przez Komisję w listopadzie, a prezydencja szwedzka i rząd francuski silnie nalegają na to, by została ona szybko wdrożona. Ale czy ogólnoeuropejski program w zakresie rolnictwa węglowego można pogodzić ze wspólną polityką rolną? Niniejszy artykuł zawiera analizę podobieństw i różnic między obiema koncepcjami.

Dla członków i członkiń kooperatyw główną motywacją jest chęć stworzenia alternatywnego łańcucha żywnościowego – remedium na wady i zagrożenia płynące z obecnego systemu żywnościowego. Niektórzy traktują kooperatywy jako laboratoria zmiany społecznej, a więc miejsca powstania rozwiązań i praktyki, które mogą zostać przeniesione na grunt powszechny. Szczegóły tego, jak owa alternatywa ma się manifestować, różnią się w zależności od kontekstu kulturowego i społecznego. Jednak wszystkie kooperatywy mają wspólny mianownik, na który składają się lokalność, zakorzenienie, wysokiej jakości żywność, ograniczenie liczby pośredników i zaufanie.