Społeczeństwo & Partycypacja

Zostanie w Polsce na pewno na jakiś czas. Co w przyszłości? Czas pokaże. Na razie liczy się, że jest aktywną, wspierająca prawa Romów kobietą, podkreślającą, że to, skąd pochodzisz, nawet jeśli może wydawać się przeszkodą, przy determinacji i wysiłku jest do przeskoczenia.

Ze społecznością łączy ją znajomość siebie w kontekście mniejszości społecznej. Jest obywatelką Polski, więc kwestia usytuowania w społeczności, rozumienia zjawisk, z jakimi mierzą się osoby z mniejszości etnicznych i narodowych takich jak dyskryminacja, uprzedzenia i stereotypy nie są jej obce. „Znam to i wiem, że dzieje się to na każdym poziomie życia edukacyjnego czy zawodowego”.

Społeczność romska udowodniła, że potrafi sobie radzić w kryzysowych sytuacjach. Wbrew stereotypowi, nie wyciąga ręki po pomoc i nie oczekuje, że świat zrobi coś za nią, ale samodzielnie organizuje się i działa, i robi to coraz bardziej skutecznie. 

Włoskie media są pogrążone w kryzysie, zmagając się z atakami natury prawnej oraz nasileniem się cenzury rok po powstaniu skrajnie prawicowego rządu pod przywództwem Giorgii Meloni.

Jeśli potencjalni odbiorcy „Zielonej granicy” Agnieszki Holland, również ci u władzy, mówią o tym filmie, że jest skandaliczny, to znaczy, że go widzieli – nawet jeśli nie byli w kinie. Wiedzą, co zobaczą, i odmawiają konfrontacji z tymi obrazami

Gra „We. The Refugees” nie wpada w koleiny naiwnego moralitetu. Jej autorzy otwarcie przyznają, że nie potrafią zrozumieć uchodźczego cierpienia.

Była taka jedna sytuacja, z chłopakiem z Egiptu. Strasznie nie chciał, żebyśmy poszli. Przytulał nas. Moment odwracania się plecami do tych osób i powrotu do ciepłego domu, gdzie wszystko jest w porządku… To jest łamiące serce – rozmowa z reżyserem „W lesie są ludzie”, animacji, którą zainspirowały wydarzenia na granicy polsko-białoruskiej

Wciąż wierzy, że pobyt w Polsce jest dla nich szansą, mimo wszystko. Tort, który dostała od pracowników Fundacji, był pierwszym w jej życiu. W listopadzie sama wyprawiła urodziny Béla: ubrała go w koszulę, zabroniła zakładać czapkę, żeby nie popsuł fryzury. W korytarzu podstawówki jest nieco zakłopotana - sama niedużo chodziła do szkoły. Będzie jednak towarzyszyć córce, aż ta nie nauczy się jeździć sama. 

To dziś najważniejsze zadanie instytucji kultury i pracujących w nich osób: żeby robiąc kulturę, nie tracić z oczu wojny, a myśląc o wojnie, nie zaniedbać kultury

W ośrodku zamkniętym nagrałem siedmioletniego Kurda – jemu i jego najbliższym udało się przeżyć. I to jest oczywiście dobre, bo mógł umrzeć w tym lesie. Ale co się z nim stanie dalej? – mówi autor płyty „Podobno gdzieś tam walczą”.