Jeśli przejrzymy repertuary polskich filharmonii, widać powolne rozszerzanie zakresu w stronę XX wieku. Wciąż właściwie brakuje nazwisk spoza kręgu euroamerykańskiego, kobiet kompozytorek czy inaczej rozumianej różnorodności.

Dzięki sztuce ludzie się łączą, usuwają bariery, dlatego celem Ondiso Madete jest połączenie człowieka ze światem, z naturą, z przestrzenią, z innymi ludźmi, z tożsamością, ze wszystkim i z czymkolwiek – reportaż o realizowanym w Krakowie programie Arts in Exile. Artystów tego programu łączą – oprócz różnych doświadczeń migracji – paszporty, które wpychają ich na tory losów znacznie bardziej skomplikowanych niż nasza codzienność.

W obliczu coraz bardziej zmniejszającej się przestrzeni wolności słowa i zaostrzających się represji wobec niezależnych mediów w Azerbejdżanie, jedynym sposobem na kontynuowanie ich działalności jest emigracja i praca na uchodźstwie. Oznacza to jednak konieczność przystosowania się do zupełnie nowej rzeczywistości, która jest nie tylko niezwykle skomplikowana, ale również przerażająca.

Francja odstaje od innych głównych europejskich demokracji ze względu na przeciętną jakość systemu medialnego i silną pozycję skrajnej prawicy w mediach głównego nurtu. W ostatnich piętnastu latach media we Francji uległy radykalnym przemianom. Popyt na informacje, spowodowany rewolucją cyfrową, nigdy wcześniej nie był tak wysoki, a jednocześnie ogólna oferta informacyjna nigdy nie była tak niska. Sytuacja ta wywołuje rosnące zaniepokojenie branży medialnej, reprezentowanej przez stowarzyszenia, związki zawodowe, zrzeszenia i kolektywy dziennikarskie.

Włoskie media są pogrążone w kryzysie, zmagając się z atakami natury prawnej oraz nasileniem się cenzury rok po powstaniu skrajnie prawicowego rządu pod przywództwem Giorgii Meloni.

Jeśli potencjalni odbiorcy „Zielonej granicy” Agnieszki Holland, również ci u władzy, mówią o tym filmie, że jest skandaliczny, to znaczy, że go widzieli – nawet jeśli nie byli w kinie. Wiedzą, co zobaczą, i odmawiają konfrontacji z tymi obrazami